Wednesday, October 21, 2009

Έκοψα το, το ευλοημένον!

Ναι. Εν αλήθκεια. Εν καπνίζω. Έχει 3 εβδομάδες να καπνίσω. Κοινωνικά καπνίσματα (όι τζείνα του παπά, τζείνα του αράπη, πχ ναργιλές) δικαιούμαι επειδή εν τα κάμνω συχνά. Αλλά τα Μάρπορο Λάιτς εμείναν στο ράφι (έχουμε για κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, με άλλα λόγια σε περίπτωση που λύσουν τα νεύρα μου). Γιούπι!

Κατά τ' άλλα η ζωή κυλά κανονικά, εκτός που τους φρονιμήτες μου που εν να πιάσω την πέσσα τζιαι εν να τους ξημπαρρώσω όπου τζιαι να 'σαι.

Έχω κάτι rants να κάμω για τους Εγγλέζους, αλλά θα τα φυλάξω για μετά επειδή σήμερα έγινε κάτι απίστευτο. Ένα μικρό θαύμα που άνετα μπαίνει δαμαί. Επαράγγειλα ένα βιβλίο που ένα μικρό καταστηματούι που εν στο Amazon επειδή εν το ήβρα πούποτε αλλού. Έκαμε καμιά εβδομάδα να 'ρτει (εμπνευστήκαν που τους Καλαμαράδες οι Εγγλέζοι τζιαι όποτε τους κ****σει κάμνουν απεργία), αλλά ήρτε. Αφού εβουρήσαμε τζιαι εγώ τζιαι οι συγκάτοικοι στην πόρτα με το που ακούσαμε τον ταχυδρόμο να κουντά το σιδερούι τζιαι να τα σύρνει μέσα, συνάουμε το μοναχικό πακκέττο που χαμαί τζιαι με χαρά καταλαβαίνω ότι ήταν για μένα. Έκαμα ένα μιτσή πάρτυ τζιαι άνοιξα το. Το βιβλίο ήταν τυλιμένο μέσα σε κάτι. Τζείνο που μου ετράβησε την προσοχή εν ότι πάνω στην κόλλα που ήταν ουσιαστικά η απόδειξη, είχε πάνω μια επιταγή. Για μένα! Ήταν η φουλ τιμή του βιβλίου τζιαι εδιούσαν μου τα λεφτά μου πίσω, επειδή είχα παραγγείλει το hardback edition, τζιαι επειδή εν το είχαν εστείλαν μου το paperback μούχτι.

Wow.

((Ρε, λαλείτε να πάει καλά η μέρα μου;))

Friday, October 16, 2009

Under my skin


Thanks στην Τουλίπα. Τέλειες οι λιστούες τούτες. Πάμε:

Να ξεκινώ πέντε λεπτά πιο νωρίς για το μάθημα, ραντεβού κλπ και να απολαμβάνω τη διαδρομή αντί να βιάζομαι/Tα πρωινά ξυπνήματα και γέλια παρέα με κάποιο που αγαπάς/H Αυγουστιάτικη θάλασσα λίγο πριν νυχτώσει/Nα οδηγώ με sunglasses και ανοιχτά παράθυρα και δυνατή μουσική στον δρόμο που περνά μέσα από το δάσος της Αθαλάσσας/Σεξ/πρώτα φιλιά/Sυναυλίες αγαπημένων συγκροτημάτων/το τέλος του Six Feet Under/ο σκύλος μου/Παρίσι/Πλάκα/να περπατώ το London Bridge νύχτα/ανακάλυψη νέας καλής μουσικής/να παίζω μουσική και να χάνομαι/να ονειρεύομαι τη Νέα Υόρκη/νύχτες με κρασί και εξομολογήσεις/Να ξοδεύω μια ώρα και 30 στερλίνες στο περίπτερο/Να χάνομαι στο Waterstones και στο HMV/Disneyland/χαλαρή πιλόττα με φίλους μετά από μια κουραστική ημέρα/Εξορμήσεις για φωτογραφία/American Beauty/Η άφιξη σε νέο τόπο/να διαβάζω το NYMag/το Λονδίνο πριν τα Χριστούγεννα/η στιγμή που έφυγε το άγχος.

Monday, October 12, 2009

Ήντα καλά.

Δώστε μου ένα πάτσο να συνέλθω. Ήρτα στην κωλόχωρα που είχα πεθυμήσει, αλλά πως τούτη η νοσταλγιούλα σβήνει μόλις έρτεις πίσω. Ξαφνικά η ζωή γίνεται δυσκολότερη, η μέρα εν έχει αρκετές ώρες, τζιαι οι φίλοι γίνουνται φίδι. Τζιαι μετά βούρα να τα σάσεις επειδή εγύρασιν.

Τζείνο που εκατάλαβα εν ότι αν δεν πασιύνει η πέτσα σου εν επιβιώνεις δαμέσα. Είχα πει πως φέτος θα εθωρούσα τα πράματα λλίο πιο θετικά, να μεν είμαι τόσο κυνική, να γιορτάσω τζιαι τα Χριστούγεννα even! Αλλά πρέπει να προσέχεις που έτσι φωτεινές σκέψεις, διότι στον αληθινό κόσμο εν περιτριγυριζούμαστε που carebears.

Βαθιά ανάσα τζιαι...

applicationsfilmfestivalphoneinterviewhomeworkcoursepacksonlinebankingdirectdebitexhibitionssociallife(?)

και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Σόρρι, εν έχω ώρα να γράψω άλλα. Έφαν με το άγχος. Εν να γίνω όπως τη μάνα μου.