Δώστε μου ένα πάτσο να συνέλθω. Ήρτα στην κωλόχωρα που είχα πεθυμήσει, αλλά πως τούτη η νοσταλγιούλα σβήνει μόλις έρτεις πίσω. Ξαφνικά η ζωή γίνεται δυσκολότερη, η μέρα εν έχει αρκετές ώρες, τζιαι οι φίλοι γίνουνται φίδι. Τζιαι μετά βούρα να τα σάσεις επειδή εγύρασιν.
Τζείνο που εκατάλαβα εν ότι αν δεν πασιύνει η πέτσα σου εν επιβιώνεις δαμέσα. Είχα πει πως φέτος θα εθωρούσα τα πράματα λλίο πιο θετικά, να μεν είμαι τόσο κυνική, να γιορτάσω τζιαι τα Χριστούγεννα even! Αλλά πρέπει να προσέχεις που έτσι φωτεινές σκέψεις, διότι στον αληθινό κόσμο εν περιτριγυριζούμαστε που carebears.
Βαθιά ανάσα τζιαι...
applicationsfilmfestivalphoneinterviewhomeworkcoursepacksonlinebankingdirectdebitexhibitionssociallife(?)
και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Σόρρι, εν έχω ώρα να γράψω άλλα. Έφαν με το άγχος. Εν να γίνω όπως τη μάνα μου.
No comments:
Post a Comment