Με το λάωμα

Ανακάλυψα σήμερα τον καλυτερο τρόπο να πετάσσεσαι που το κρεβάτι, sans ξυνπητήρια, φυσικό φως και λοιπές μαλακίες.

Πριν 1-2 posts αναφέρθηκα στο ιστορικό μου πρόβλημα με το πρωινόν το ξύπνημαν τζιαι το σνουζ μπάττον. Μετά που έγινε 2+ να κοιμηθώ εψές επειδή εχτές το πρωί έκαμνα σνουζ για 2 ώρες (μπράβο Πολλοπάητη μου, μπράβο), είπα σήμερα ότι θα σηκωστώ νωρίς (δηλαδή 9, είμαι φοιτήτρια, ΟΚ;) για να κοιμηθώ νωρίς (Ημισκούμπρια stylee).

Παίζει το σπαστικό τραγουδάκι, γυρίζω, μουγκρίζω, αννοίει το ένα μάτι, τρίφω το άλλο, αννοίει τζιαι το άλλο. Βρίσκω στα τυφλά το κινητό, τζιαι πατώ το σνουζ.

Ξανά. Παίζει το σπαστικό τραγουδάκι, μουγκρίζω ακόμα λλίο, γυρίζω θωρώ το τταβάνι, απλώθω το χέρι, πιάνω το κινητό τζιαι φέρνω το μέστα μούτρα μου (έχω 7 βαθμούς μυωπία) για να δω μηνύματα και αναπάντητες της βραδιάς. Έχω μια αναπάντητη. From the father. Η ώρα 05:58.

Σημείωση ότι τη νύχτα είδα όνειρο πως επέθανε το shυλλλούι μου.

Ελαώθηκα. Πετάσσουμαι ίσια πάνω. Πιάνω τον φάδα. Καμία απάντηση. Φυσώ. Ποφυσώ. Πιάνω την Μάνα. Σκέφτουμαι ταυτόχρονα ότι σήμερα εν η μέρα που θα αλλάξει η ζωή μου για πάντα, και άλλες σχετικές τραγικές σκέψεις. Κτυπά μια, δυο φορές, ως την τρίτη ξέρω ότι εν να απαντήσει επειδή εν δουλειά τζιαι βαρκέται. Απαντά.

"Έλα μάνα μου."
"Μάμμα;"
"Ναι;"
"Είσαστε καλά;"
"Ναι. Γιατί;"
"Ε, άφησε μου αναπάντητη ο παπάς η ώρα 6 το πρωί τζιαι ενόμισα επάθατε τίποτε."
"Όι μάνα μου. Είμαστε καλά. Πρέπει να ήταν κατά λάθος. Πίεννε ππέσε."

Χμφ. Εσηκώστηκα τζιαι έκαμα καφέ.

Εγεράσαν τζείνοι, να μας γεράσουν τζιαι μας πριν την ώρα μας.