Single, η καταραμένη (Μέρος 1ο)

Βρίσκομαι σε μια τρυφερή ηλικία μεταξύ 20 και 30 (πιο κοντά στα 20, έτσι για να μεν σας μπαίνουν ιδέες), όπου ακόμα δικαιούμαι να ζω την ζωούλλα μου, να μαειρεύκω μόνο για τον εαυτό μου, να διώ λοαρκασμό μόνο στον εαυτό μου (άτε τζαι στους γονιούς μέσα-μέσα) τζαι να θωρώ μόνο το καλό του εαυτού μου. Σε μια ηλικία όπου τα πάντα ακόμα φαντάζουν πιθανά, όπου μπορείς να ονειρεύεσαι το μέλλον σου, η ζωή δεν είναι τόσο χάλια, το σώμα σου ακόμα να αρκέψει να σαπίζει, η φάτσα σου ακόμα να αρκέψει να ραγίζει, ο νους σου ακόμα να αρκέψει να στακκώνει...

Και ξαφνικά, it happens.

Πιάνεις την πρώτη σου επίσημη πρόσκληση σε γάμο. Παλιοί γάμοι θείων, εξάδερφων κλπ που εδιούσες μπομπονιέρες εν μετρούν. Μιλούμε για το ρίαλ θινγκ. Γάμος πρώην συμμαθήτριας, στην ηλικία σου.

Ναι, είμαι λλίο περίεργη να δω τι φάση εν το Χενς, είμαι περίεργη να δω το νυφικό, αλλά εν θέλω πολλά να φάω λοκκούμι επειδή εν μου αρέσκει ιδιαίτερα τζαι γίνεσαι τζαι χτητζιόν που την ζάχαρη. Επίσης εν ευκαιρία να ξαναβάλω ένα που τα ωραία μου επίσημα φορέματα που 1-2 φορές εκολλούσε να τα φορήσω ως τωρά που τη μέρα που εμπήκαν στην ντουλάπα.

Αλλά ρε φίλε, don’t do this to us.

Don’t do it, nyfi! (1)
Εν να αρκέψει να μάshεται η μάνα μου τζαι εν θα σταματήσει ποττέ. Εννοείται εν τέλεια, αγαπώ την, έδωκε μου ζωή τζαι σχεδόν ό,τι άλλο εζήτησα κατά τη διάρκεια της, αλλά εμπήκε της ιδέα στο νου της ότι πρέπει να βρω ένα καλό παιδί σύντομα τζαι να αρκέψω να τεκνοποιώ ως τα 30 μου. Το ακόμα πιο ανησυχητικό εν ότι έσυρε μου τζαι ο παπάς μου μια κουβεντούα χαλαρή ότι εν θα τον εχαλούσε να έχει κανένα εγγόνι να ποσκολιέται άμα φκει στη σύνταξη. Βασικά τωρά που εν να αρκέψει ο ατέλειωτος μαραθώνιος των γάμων γνωστών και φίλων, η μάνα μου θα με κοιτάζει λες τζαι φυτρώνει τρίτο πόδι που την κκελέ μου ώσπου να έβρω ένα κουτσό...ου, γρουσό παλληκάρι να χαρτωθούμε.

Don’t do it, nyfi! (2)
Που λαλείτε, ήρτεν η πρόσκληση μου, αλλά είχα ήδη δει την περίφημη πρόσκληση προχτές όταν επήα στο σπίτι μιας φίλης να φάμε (τούτη ζει με τον φίλο της, εν το καμάρι της κάθε Κυπραίας μάνας ή τουλάχιστον της δικής μου). Έτσι, αν και ήξερα πως έμοιαζε η προσκλησούλα μας, άνοιξα την έτσι κι αλλιώς απλά για να δω το όνομα μου γραμμένο σε ένα σημαντικό ντοκουμέντο που θα χαράξει σίγουρα πορεία για πολλές άλλες στην παρέα. Ανοίγω λοιπόν τον φάκελο, και ανακαλύπτω ότι η πρόσκληση μου εμένα και της προαναφερθείσας φίλης είχε μια μικρή διαφορά. Τζείνη δικαιούται να πάρει plus 1. Eμένα απλά έγραφε 1. Χωρίς ππλας, χωρίς τίποτε.

Βασικά έπεσα θύμα γαμήλιου ρατσισμού.

Τζαι που ξέρεις αγαπητή κυρία μέλλουσα νύφη ότι εν έχω γκόμενο; Πού ξέρεις πως εν θα βρω ένα κούκλατσο ως τότε να σου φέρω στον γάμο; Τζαι αν δεν έβρω, γιατί να μεν έχω κάποιο να μου κάμνει παρέα στο τραπέζι όταν όλα τα υπόλοιπα ζευγαράκια θα κοιτάζουν ο ένας τον άλλο στα μάτια και θα σκέφτουνται: «Πόσα λαλείς να τους έκατσε τούτη η φάση; Εμένα εννα εν πιο ωραίος!» (μιλώ για τον γάμο αλλά η κουβέντα κάμνει apply τζαι για τον γαμπρό σε τούντη περίπτωση)

To be continued…